Als ik deze blog begin te maken, heb ik net iets heel moeilijk, raar, ongewoons gedaan. Ik heb mijn afscheidsbrief geschreven.

Het was donderdagavond, zelfs bijna nacht… Ik was zenuwachtig.  Al de hele dag eigenlijk!

‘t Is de week voor mijn operatie. Het zat in mijn vingers en dan moet ik het kunnen schrijven.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mijn ogen nog open en die brief nog niet aan de orde is, maar toch,

ik voel de angst over heel mijn lichaam. Nu hij opgeschreven is, lijkt het wat rustiger in mijn lichaam.

Gisteren bij de gynaecoloog was het een harde noot! De baarmoeder er nu uit halen tijdens de operatie van

mijn Mitrofanoff stoma of anders nooit meer. Ik heb buitenaf wel een dikke buik......, 

maar ik denk dat dit allemaal spiermassa zal zijn! (hihihihihi) Maar blijkbaar is buikholte zeer klein.

En vooral de doorgaan in mijn bekken. Ze gaan eigenlijk ter plaatse op het operatie kwartier beslissen

wat er gaat gebeuren. Het is hel…. 23u42 nu. Yves slaapt naast mij en ik zit hier te tokkelen op mijn pc.

Ik ga mijn spierontspanner vandaag niet nemen omdat ik morgen wakker moet geraken om ons Kyara klaar te helpen

voor haar laatste 100 dagen op school. (ik doe dit met veel plezier ze!)

Slapen lukt dan slechter en dan begin ik te dobben…

Vroeger had ik wel beperkingen, maar ik had volledige controle over mijn lichaam.

In die maten dat ik op de meeste momenten mijn plan kon trekken. Ik reed overal naartoe.

Speelde taxi van en naar de vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen. Zalig! Ik herinner me nog de ritten met ons Anke*.

De Antwerpse en Brusselse ring waren voor mij geen probleem.

Zelfs met Rats-Klets-Boem in de auto konden we telkens veilig thuis of op bestemming raken.

Maar dan die ene moment….

Die moment waar ik het mezelf niet vergeef dat ik ben buiten gegaan…

Die moment heeft heel mijn leven veranderd.

Van een “klein madammeke met een beperking” naar een volledig afhankelijke vrouw waarbij mijn gezin het grootste

deel van de zorg voor mij moet dragen. De thuisverpleging die we moeten toelaten om dagelijks 2x te komen verzorgen.

De kinesiste die vertrouwd is aan huis en zelfs dienst doet als psychologe. Yves, Marc en Kyara die leerde me te sonderen.

Die me opvangen als ik flauw val. Of als ik voor de 100ste keer roep van beneden naar boven dat ik iets nodig heb. Ook de chaos

moeten ze doorstaan. Ik ben ontzettend dankbaar dat Kyara hier is om me te verzorgen, op momenten dat de verpleging of

Yves niet beschikbaar is. Maar soit, als ik mijn ogen terug openen krijg na de operatie, ben ik verlost van dat sonderen door anderen.

Dan kan ik op stap met mijn wielen, op weekend gaan, uren op café almdudler drinken en vooral die goei babbels daarbij.

Maar eerst als alles goed komt! HERSTELLEN. 6 tot 8 weken na mijn ziekenhuisopname. Spring gerust binnen, maar geef aub eerst een seintje! 

Dikke kus, 

Karentje