HET ZAL NOOIT WENNEN....

Gisteren zei iemand “Het heeft een heel weekend in mijn kleren gezeten.” ; “We kunnen ons het niet voorstellen dat we zonder ons kind verder moeten.” Dit ging over een uitvaart van de dochter van vrienden. Een kind, welke leeftijd dat ook heeft, hoort niet voor zijn ouders te sterven. Er is een gevoel dat ik even wil neerschrijven, want het kleeft aan me…

Als je kind nog leeft, maar ziek is, verwachten mensen dat je blijft lachen. Dat je toch vooruit kijkt in het leven. Dat je ook alle andere contacten onderhoud en niet alleen je kind vooruit schuift. Als we de confrontatie aangaan, betreffende de verwachtingen, dan zien mensen dat niet zo! Dan zeggen ze “je moet toch ontspannen”, “je kan toch niet altijd in het ziekenhuis zitten”, “ga naar een psychologe om erover te praten, dat helpt”. Geen van al die zaken lossen op die moment de problemen op. Het gevoel wringt wel, omdat je precies slecht doet voor anderen… Toch ga je door als ouder. Toch wil je zoveel mogelijk bij je kind doorbrengen. Omdat je beseft dat eens… die tijd niet meer in te halen is!

En dan… Ineens schuift de grond onder je voeten weg. Het lichaam van je kind ligt daar. Koud, lijkbleek, verstijft. Het zo levendige lichaam is ineens zo stil. Het enige wat ik op dat moment kan doen is rouwen. Rouwen in welke vorm dan ook. Huilen, boos zijn, niet uit bed kunnen komen, geen stap vooruit kunnen maken,...

Iedereen betuigd zijn medeleven. Iedereen huilt mee omdat ze het zo erg vinden. Iedereen wil bij de uitvaart afscheid nemen. Terwijl wij als gezin nog in een waas zitten. Het voelt voor onszelf ook of we tussen leven en dood hangen. Het voelt op dat moment of onze automatische piloot de dingen van ons overneemt. Delen hiervan laten we toe. Andere delen proberen we toch zelf nog te bepalen. Hierdoor stuiten we mensen voor de borst. Zelf niet beseffend dat deze “vrienden” zich op die moment gekwetst voelen. Brieven vergeten schrijven, geen uitnodiging voor de dienst. Mensen nemen ons dat kwalijk achteraf. Dit terwijl wij gedragen worden door die automatische piloot.

Dan is “afscheid nemen” achter de rug. Toch voor alle mensen rondom ons. Het groeten, de afscheidsplechtigheid, de thuisbewaring of begraafplaats en de eventuele koffietafel waar dan al stevig gelachen wordt. Verhalen vertelt worden en familie waar je alleen maar bij deze gelegenheden iets van hoort en weer bij praat tot je ze ziet met de volgende droevige gelegenheid. Je zegt telkens tegen elkaar dat het tijd wordt om af te spreken. Maar die eerste telefoon om af te spreken moet er nog komen...

EN DAN...

De wereld draait verder. Ook wij moeten verder. Toch willen we dit niet. Omdat we niet compleet zijn. Omdat we ons nooit meer zullen voelen zoals voordien. We gaan mee in de maalstroom van het leven. We trachten elke op onze manier terug onze moed te zoeken en al dan niet aan het werk te gaan. We proberen terug te lachen. Vrolijk te zijn zoals vroeger… maar vanbinnen huilt ons hart en zal het nooit meer zijn zoals ervoor.

“Blijven praten over ons kind om haar levendig te houden” Dat is dan de goede raad die we krijgen. Al stuit die zo vaak tegen de borst. Omdat onze familie, vrienden en kennissen op de duur dit verhaal “beu” gehoord zijn.Dus zwijgen we in de meeste gevallen in alle talen! Slechts enkele kunnen we met onze oprechte gevoelens nog terecht. Slechts bij enkele mogen we onszelf zijn.

1 ding waar “sociale media” goed voor is! Het is een uitlaatklep als er niemand rondom je is... Je post een foto of een tekstje en het is dan ‘simpel’ om sterkte of een dikke knuffel eronder te schrijven! Klus geklaard! Iedereen verder met wat hij/zij bezig was. Echt waar ik bedoel dit niet verkeerd! Velen menen ook echt wat ze schrijven. Maar dat blijven praten bedoelen we echter niet via sociale media! We zijn nu meer dan 4 jaar verder en zoveel vrienden verloren. Iedereen stapt terug in zijn wereld. Het werk, de hobby’s, de vriendenkring gaat door. Alleen blijven we achter. Als we meegaan of ergens afspreken met “onze vrienden” zeggen ze ons… “Huil nu niet”, “Je hoeft niet altijd over Anke* te praten”, “Amuseer je nu toch”, “Het is al zo lang geleden”, “Kan je nu niet gewoon terug gelukkig zijn”, ….

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! DAT GAAT NIET! Nee! Dat zal nooit niet gaan. Nee! Er is altijd die grote leegte. Nee! Dit is het zoveelste moment dat we dan gekwetst wordt.

Verdriet overvalt ons! Wij hebben dit echt niet in de hand. Soms slikken we het door. “Even ademen en dan gaat dat momentje wel voorbij” Soms komt er een zondvloed en dan is die niet te stoppen.

Ik wil met deze tekst zeker niemand tegen de borst stuiten! Het is een heel moeilijk onderwerp en ik heb begrip voor elke situatie.

Maar… Laat ons leven met ons kind in ons hart. Laat ons ondanks de tijd nog steeds ruimte om te rouwen. Laat ons niet via sociale media communiceren over de dood van een kind. Bel die persoon op! Ga er even langs! Stuur een zelfgeschreven brief! Maak er tijd voor! En zeg niet zoals je al zo vaak gezegd hebt… ik ga zeker eens afspreken… want op voorhand weten wij al dat die afspraak er niet komt. Zeg het ons als je liever niet hier thuis wil afspreken omdat ons poppemieke haar urne en herinneringskastje hier staan. Zeg het ons als je graag een momentje alleen hebt dicht bij haar, ook daar hebben we zoveel begrip voor.

Familie en vrienden, We zien jullie allen ontzettend graag! Vinden jullie 1 voor 1 toppers! Hebben heel veel appreciatie voor elk van jullie! Begrijpen zo goed dat jullie wereld verder draait!

Denk soms eens aan ons… Als je ’s avonds je kind in bed stopt… wij kunnen dat nooit meer… Als je naar de winkel gaat met je kind en hij/zij dolenthousiast is aan de kassa voor het gekregen cadeautje! Die geweldige momenten krijgen wij nooit meer te zien… Als je goede raad kan geven, beslissingen kunt bekrachtigen als ze groot zijn, verjaardagen vieren of belangrijke gebeurtenissen, ….

Ik sta elke dag stil bij wat niet meer kan met ons Anke*Ik rouw elke dag en heb elke dag verdriet. JA! Na meer dan 4 jaar nog steeds! JA! Dat blijft voor altijd. We durven het alleen niet meer laten zien, omdat de reacties die we er op krijgen zo pijnlijk zijn.

Lieve mensen, Niet voor ons, maar voor anderen die in deze situatie belanden.Niet alleen als je een kind verliest! Ook een broer of zus, mama of papa, iemand die je dierbaar is! Omarm, Omhels, Omring niet alleen wanneer het beeld nog in je geheugen gegrift is, maar ook lang daarna! Wij leven voor altijd met dit verlies! Wij leven voor altijd met een ontbrekende persoon op onze gezinsfoto.

MAAK DIT ONDERWERP BESPREEKBAAR! LOOP ER NIET VAN WEG! MAAR GA ER MEE AAN DE SLAG!Ik probeer dit alvast te doen voor anderen in dezelfde situatie! Op die manier voor altijd verbonden....

Liefs, Karentje