Na mijn, ja sorry, ... melige mail naar de dienst urologie kreeg ik al een afspraak op 31 december. Die dag alleen al... koude rillingen over mijn hele lichaam! Op die dag is in het UZA ons Anke* de eerste keer geopereerd. Op die dag is Yves enkele jaren later binnengevoerd en aan een zijde draadje gehangen.  Maar ik moest binnen de 3 maanden dat document hebben, dus ging ik op die afspraak in. Ik moest toch alleen maar de consultatie door en met getekende papieren voor het VAPH naar buiten komen. Dat was het opzet. Voor de dokter was dit natuurlijk ook normaal. Een post-Cauda-Equina trauma met zenuwbeschadiging geeft urinaire incontinentie. De dokter zei alleen even tegen de assistent. "Ik wil nog een echo nu mevrouw hier toch is" .... Die echo was er teveel aan! Met een rest-residu van 270cc in mijn blaas klopte er iets niet... terug bij de dokter... op alle vragen die hij stelde moest ik noodgedwongen naar waarheid ja op antwoorden... Het verdict was hard! Heel hard! 3 keer per dag sonderen. De dokter stelde voor om dit aan te leren aan mijn gezin. Doordat ik "te korte" armpjes heb, kan ik dit zelf niet. Ik steiger... "Laat de thuisverpleging dat maar komen doen, want mijn gezin die draagt al ballast genoeg met mij!" De dokter begreep dit. Maar Yves zei dat hij dit wel wil leren zodat we ook nog dingen samen kunnen doen zonder in de dag hoeven thuis te zijn voor de verpleging. Ik ben helemaal ontredderd. Weet geen blijf met mezelf. Is this the never ending story?  Zo lijkt het alvast! Ok... We moeten dus wel Oudjaar gaan "vieren" thuis met de kids! Morgen nieuwjaar en ja... zondag mijn verjaardag waar ik happy me moet zijn. Ja! soms met pokerface. Al snappen dat sommige mensen echt niet. Maar dat is dan maar hun zaak! Dus na een telefoontje naar de Betty, beslissen we hier maandag mee van start te gaan. Het loopt al maanden anders... dus het zal op die 2 dagen ook niet aankomen he!