Het voelt alsof mijn hele lichamelijke huishouding overhoop ligt. Te hoge bloeddruk, bloeddrukval, "te" natte pampers, vloedgolf in de living en dan het sonderen ... Sinds 3 januari is de thuisverpleging mijn gezin hierin aan het begeleiden. Yves en Kyara kijken mee om het ook te leren. Marc ziet dat deel van de verzorging niet zitten, wat ik absoluut helemaal begrijp en respecteer. En ons Nore, het kind weet begot nog niet dat er daaronder 2 gaatjes zijn, dus voor dat deel van de verzorging vind ik haar nog veel veel te jong. Ze helpt mama met taakjes in huis, pampers aandoen, knuffels geven, mijn kleine manusje van alles dat zich op die manier ook betrokken voelt. Maar als het dan de tafel afruimen is of de afdroog even doen, dan is ze ineens verdwenen... hoe waren we vroeger zelf! ;)  En daarom zoveel dank weer aan heel mijn gezin! Maar stel je voor... bezoekjes aan de gynaecoloog... jaarlijks daar gaan liggen... Ik vond dat alleszins geen prettig doktersbezoek! En hier nu ongeveer hetzelfde aangezien ik mezelf niet kan sonderen! Minstens 3x per dag en liefst 5x per dag! Het is op zich niet pijnlijk, maar het komt er weeral bij.  Yves heeft dit al onder de knie. Samen met medicatie om mijn blaas lam te leggen, zou dit moeten helpen voor de schaamte die ik meer en meer heb om buiten te komen. Ik denk dat de foto van de vloed hiernaast voldoende zegt...  Soms denk ik echt aan opgeven. Dat ik de moed niet vind om na de beperking van verlamming nog te vechten voor de sondage en me volledig bloot te geven voor echt iedereen.

MAAR...

Mijn blog heeft bij Family/Framily wat teweeg gebracht. Ik heb hier al reacties gekregen, maar ook via berichtjes en vooral bezoekjes! ZOOOOOOOOO DANKBAAR daarvoor! Dat doet me deugd! Ik ben blij dat ik mijn verhaal kan vertellen door het hier neer te schrijven en jullie weten het blijkbaar te appreciëren!

DUS...

Zoals de foto van het boek beschrijft, heeft het geen zin om van een pad af te dwalen, omdat daar anderen hindernissen verscholen zullen zijn. Omdat deze me nog angstiger zullen maken. En echt niet alleen mij, maar een hele omgeving rondom me. Daarom is recht doorgaan de enige optie. Als mijn wagonnetjes dan goed gevuld zijn met mensen die we allemaal graag zien en mijn machinekamer gelukkig nog goed werkt dan komen we er wel!

Vanaf nu gaat "TEAM KARENTJE" alleen nog voorruit met de trein!
Geen zijsporen, niet uitwijken voor maneuvers of van de berg bollen dat zijn we ook niet van plan! We pakken elk obstakel aan en leren ermee omgaan als dit op ons pad komt! En ik ga elke zenuw in mijn lichaam zelf van angst af helpen en ze overtuigen dat ondanks alle fysieke beperkingen er nog elke dag iets positiefs op ons pad ligt en we samen er alleen maar sterker uitkomen.

Elke dag is voor iedereen een reis in het onbekende. Neem dan ook op elke dag een momentje waarbij je stilstaat, rust, positiviteit ervaart en geniet van de kleinste dingen. Schrijf het op en heb je echt een dag waarvan je zegt dat je hem niet doorkomt, lees dan even wat je kleine gelukjes geweest zijn de vorige dagen, dan verschijnt er zowiezo een  glimlach op je gezicht!

Liefs,

Karentje x