Het gevoel geen gevoel meer te hebben...

Wat was dat de voorbije week! Corona sloop binnen en alleen ik liep een besmetting op. Nog steeds geen idee wie me tussen 22-01 en 25-01 zou besmet kunnen hebben. Ik heb me alleszins enkele dagen enorm slecht gevoeld bovenop alles wat er al aanwezig was of net niet...

In mijn rechterbeen voel ik niets meer van prikkels. Alleen kunnen zenuwpijnen en spasticiteit mij wel veel last bezorgen.

Mijn linkerbeen voelt soms heel raar. Ja dat moet mijn 86kg gewicht natuurlijk altijd dragen als ik rechtsta. Veel meer dan rechtstaan zit er niet meer in natuurlijk. Maar toch als dat stil ligt, doet dit heel veel pijn. Geen idee wat dit zou kunnen zijn..

Mijn hele lichaam is steeds aan het veranderen. Al verschillende keren flauw gevallen. Zelfs als de verpleging hier was en zei dat dit niet normaal was. Ik weet het op den duur niet meer. Ik weet echt niet welk gevoel ik hierbij moet hebben.

Als ik naar yves en de kinderen kijk, dan zegt mijn gevoel wel dat ik moet vechten voor de toekomst, hoe die ook zal zijn.

Maar als ik naar mezelf kijk, wat heel egoïstisch is, dan zijn mijn lichamelijke problemen te veel aan het opwegen tegenover de sterkte van mijn lichaam om te vechten.

Neen, ik zal geen zotte toeren doen. Daar is mijn gezin mij te dierbaar voor.

Deze week en volgende week nog enkele doktersbezoeken en dan hoop ik meer te weten over mijn toekomst.

Gaan ze me hier thuis nog steeds 5 keer per dag moeten sonderen. Of op verplaatsing mij op een bank of tafel smijten als de druk in mijn buik te groot wordt... zelfs in de auto moet je zien wat je doet. Ik wil niet tentoon liggen voor iedereen. Trouwens dat is bij wet verboden.

Dus voorlopig is niet buiten komen de gemakkelijkste oplossing. Als er iemand thuis is natuurlijk.

Dat gevoel van over mijn eigen lichaam geen controle meer te hebben en altijd die grote afhankelijkheid is erg zwaar.

Ik hoop echt dat de dokters oplossingen kunnen bieden voor mijn problemen, zodat het leven voor mezelf een beetje comfortabeler wordt.

Verder ben ik Wim deze week ontzettend ontzettend dankbaar dat hij het tilliftsysteem van ons Anke* terug kunnen fixen heeft. Nu kan ik dus met de tilliftbeugel in en uit bad zonder dat iedereen zich een breuk moet heffen aan mij. 1000  x dank !!!!! Mijn spieren ontspannen in een warm badje kan echt deugd doen. 

Ook die onzekerheid over mijn zelfstandigheid lig ik van wakker! Wat gaan het fod en het vaph goedkeuren. Ga ik ooit nog zelf met de auto rijden. Het is allemaal zo vaag op dit moment. En alles sleept aan... omdat de wachttijden hier ik België zo zot groot zijn! 

Wat ik met mijn titel bedoel is geen fysiek gevoel meer te hebben! Ik zing, vecht, huil, bid, lach, (werk niet) en bewonder nog elke dag! 

❤❤❤ 

X

Karentje