PHOENIX
Mijn vorige blog was een maand geleden. Toen was ik medicatie aan het nemen in de hoop mijn blaas tot rust te krijgen. Einde die week ging ik op controle bij de dokter. Het urodynamische onderzoek bracht geen goed nieuws. Mijn blaasinhoud is van 900ml in december vorig jaar naar nu 180ml gegaan. Een blaas wordt voorgesteld als een ballon. Dus van een opgeblazen ballon voordien, naar een kleine trechter nu. Ook bleek ze enorm spastisch te zijn, terwijl dat toen ook niet zo was. Verdict viel snel. Terug opereren is de enige boodschap. Beginnen bij een kijkoperatie en anders terug een grote operatie, zo ingrijpend als vorige keer... Yves was vrij pessimistisch en zei ineens de juiste operatie te doen in plaats van eerst de kijkoperatie te "proberen". Toch gaf ik de dokter het voordeel van de twijfel en onderging ik twee weken geleden een kijkoperatie. Een siliconen ring plaatsen dat zou moeten werken als sluitspier en botox in mijn blaas om ze lam te leggen. Dus ik onderging....
Twee uur na de operatie was mijn verband en bed helemaal nat... Urinegeur.... Daar was mijn angst! De dokter werd erbij gehaald. #
# De ring moet eigenlijk als sluitspier direct werken, maar door de overactiviteit van de blaas en de tijd dat de botox nodig heeft om in te werken moest ik het van de dokter 10 dagen tijd geven. Gelukkig was er een verpleegkundige die me even hielp... met slikken... met mijn tranen af te vegen... Ik wou hoop krijgen, maar daar lag ik dan. Er kwamen enkele telefoontjes binnen. Alleen die van Yves kon ik opnemen. Huilend moest ik hem zeggen dat hij gelijk zou krijgen. Maar toch dacht ik ondertussen dat het misschien nog wel zou goed komen..... Met stomaplaten en stomazakjes naar huis om dit probleem 10 dagen zo goed mogelijk op te lossen. De beenzak die weg mocht! Oef! Want hoe pijnlijk sommige reacties wel waren dat die zak aan mijn been hing en ze me vroegen hem te verbergen! Dus ik probeerde deze weg te steken, door mijn rok of ons Anke's* tetradoek of zelfs mijn gilet. Gelukkig was het dag-hospitaal en mocht ik mee naar huis! De kids thuis omarmen. Eten dat op tafel stond. Fijn zo thuis te komen. Al gingen daar mijn tranen weer. Van geluk deze keer omdat ik zo een prachtig maar ook krachtig gezinnetje heb. Die elk op hun manier zo hard hun best doen voor mij. #
# De tien dagen zijn ondertussen gepasseerd, het werden er zelfs 12 vooraleer de dokter me gebeld heeft, dus ik had de hoop al een beetje opgegeven....
Gisterenavond belde de dokter me. "Ik wou horen hoe het gaat mevrouw Van der Vorst" zei hij. "Wel dokter, er is geen verbetering in mijn blaas door de botox en als ik de stomaplaat en zakken niet gebruik dan loopt alles langs mijn navel in mijn bed, op de grond, ... By the way, ik denk momenteel dat ik met die stomaplaten nog kan leven op deze manier. Maar dat onderaan ook alles uitloopt is onhoudbaar voor me. "Mevrouw, ik zou het zelf voor U niet aanvaarden dat ik U met een stoma + zak laat rondlopen als we het met sonderen kunnen oplossen. Dat was het opzet van de eerste operatie. Maar dan ... ik vroeg aan hem of hij me met 200% zekerheid kon zeggen dat de operatie dan wel zou slagen. Neen, dat kan hij niet geven. MAAAAAAAR...
ik ga dit weekend in Phoenix (Arizona) op tafel liggen. Mijn dossier alleszins. Op een internationaal congres gaan ze mijn problematiek bespreken en raad vragen aan andere chirurgen die samenkomen vanuit de hele wereld. ik hoop echt dat er iemand tussen zit dat de ultieme oplossing heeft.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik duim ervoor, Karen, dat er - al is het maar ÊÊn dokter die dat weet - eindelijk een werkende oplossing gevonden wordt voor jou. Zo veel geduld, en zoveel liefde van de mensen rond je, mag eindelijk wel eens beloond worden.
Je bent een heel sterke dame!
Lieve groetjes.
Georges
Hopelijk vinden ze snel een definitieve oplossing , het heeft allang genoeg geduurd . Hou de moed er nog wat in , komt allemaal goed , we duimen mee . Knuffel !!
Karen en familie. Wat heb ik met jullie te doen. Het leven is echt niet eerlijk. Kon ik maar iets voor je doen. Weet je, jullie planten staan allemaal zeer mooi bij mij thuis. Elke keer ik ze verzorg, denk ik aan je x
Lieve Karen, wat een verhalen en wat een kracht waarmee je telkens weer verder gaat. Respect! Voor jou, Yves, je kinderen. Ik hoop en duim dat vanuit Phoenix een verlossende oplossing gaat komen đđđđ Dikke knuffel! đ